vrijdag 21 oktober 2011

DJ Mag Top 100


Gisteravond werd de jaarlijkse DJ Mag Top 100 bekend gemaakt: al jaren het gesprek van de dag in dance land met vele voor en tegenstanders.

Elk jaar is het ook weer hetzelfde liedje, de managers roepen stoer dat het hen niet uitmaakt, de artiesten vinden het stiekem wel ego strelend als ze in de lijst staan en de artiesten die er niet in staan vinden het al jaren een politiek spelletje.
Wat naar mijn mening belangrijk is, hoe representatief is de lijst voor de dance scene in het algemeen?
Ik denk dat de huidige weergave van de top 3 een zeer goede weergave is, de afgelopen jaar scoort David Guetta hit na hit en hij domineert de charts over de hele wereld.
Armin van Buuren is de grootste binnen het trance genre en Tiësto knalt als een gekke in de VS met zijn samenwerkingen met onder andere Busta Rhymes en Nelly Tornado.

Over de rest van de lijst kan je veel zeggen, de hoge posities voor onder andere Hardwell en Skrillex lijken mij ontzettend logisch waar ik vraagtekens zet onder de hoge posities van een Dash Berlin en een Pete Tha Zouk.
Aan de andere kant ben ik niet bekend met de activiteit van hun achterban.
Je bent als artiest afhankelijk van de activiteit van je achterban, daar is ooit een mooie grafiek van gemaakt.

Ik heb zelf gemerkt wat een DJ Mag notering met de boekingen van een dj kan doen en als boekingsagent of manager kan je dat erg goed uitmelken voor een jaar (misschien twee), maar op de promoters die elke week een feest geven maak je echt geen indruk met een notering.
Zij weten wel hoe het echt zit.
De notering is vooral interessant voor de promotors met geld te veel die in landen waar dance nog niet zo mainstream is, daar vindt het gepeupel zo'n DJ Mag notering wel cool.
In de huidige wereld is dance zo wijd verspreid dat de supersterren overal bekend zijn.

Daarnaast heb je promotors die uit love for the music feesten organiseren, dat zijn in mijn ervaring vaak feesten voor maximaal een man of 500.
Die noemen zich liefhebbers en bedienen graag de niche markt van de coole en hipste house-techno-drumnbass-of-trance dj's.
Die namen zal je maar weinig terug vinden in de hogere regionen van de DJ Mag lijst, maar ik denk bovendien dat die zich daar niet al te druk over maken.

De DJ Mag Top 100 is een lijst die de populariteit weergeeft van de dance scene, maar op geen enkele manier de kwaliteiten van de dj's in kwestie (sommige dj's in de lijst zijn niet eens dj's).
De lijst is er nu eenmaal en je kan je daar als artiest ontzettend druk over maken, maar je kan m ook naast je neerleggen.
Als boekingsagent moet je er natuurlijk het uiterste uithalen, want props don't pay the rent, maar als fan en liefhebber van dance muziek moet je er naar mijn mening niet al te veel waarde aan hechten.
Ik ben bovendien ervan overtuigd dat wanneer ze deze lijst over rock muziek zouden maken het exact dezelfde discussie zou opleveren.

dinsdag 4 oktober 2011

Last Man Watching : De geest is sterker dan het lichaam

Afgelopen week heb ik meegedaan aan Last Man Watching, met 54 anderen heb ik geprobeerd het record tv kijken te verbreken.
BNN organiseerde dit evenement ter gelegenheid van het 60 jarig bestaan van de Nederlandse TV.

Dit record was gevestigd op 86 uur en deze (helaas onofficiele) poging ging tot 87 uur.
Helaas, want het zal nooit in het Guiness Book of Records komen, er waren namelijk geen notarissen aanwezig; was te duur en de organiserende partij was lid van de publieke omroep.
Die hebben wel geld om Rutger's vakantie in Ibiza te financieren, maar niet de notarissen van Guiness Book of Records.
Ik heb meegedaan om eens te zien hoe ver dat ik kwam, het ging met niet om de prijs; een tv na 24 uur en na 87 uur een reis naar het mekka van TV, Los Angeles.
Ik hoopte vier dagen te kijken naar Hugo en de Poppenkraam, Kanaal 13, Ter Land Ter Zee, Willem Ruis en de meneer Kaktus show; één lange trip down memory lane.
Helaas kwam ik daarin bedrogen uit en werd me ER, wat nietszeggende BBC series en drie Lama's afleveringen voorgeschoteld, BNN kon helaas niet de rechten bemachtigen van de zo belangrijke (in mijn ogen dan) TV series uit de geschiedenis.
Binnen de eerste tien uur kwam zelfs de eerste herhaling voorbij en in de tweede nacht hebben we meer dan 3 uur naar 3FM TV zitten kijken.
Tot zo ver de negativiteit, want wat was het een uitputtingsslag, vechten tegen de slaap door met een hele verdieping (GO -2!!) Kinderen voor Kinderen mee te zingen en de meewerkende EHBO-ers liedjes ontlokken wat een waar feest was.
Als je met 15 man 24 uur op elkaars lip zit ga je elkaar enorm steunen, zelfs als je verwacht dat iemand het niet haalt en zelfs twijfelt of het wel verantwoord is om iemand door te laten gaan.
Gelukkig was daar dan wel Giel Beelen die Benny uit zijn lijden verloste en Emile Ratelband die ons met zijn tjakka stiekem toch wel erg steunde.
"Het is stil aan de onderkant" werd een soort van lijflied en iedereen pepte elkaar op.




Ik heb het ervaren als een strijd met mijn lichaam en geest, ik heb gemerkt dat wanneer je moraal goed is je ontzettend veel aankan, tot het overwinnen van enorme uitputting.
Laten we eerlijk zijn, het is niet normaal zo lang TV te kijken, ik hield het tot 55 uur ontzettend goed uit, maar na uur 56 begon mijn lichaam toch echt te protesteren en bij de tweede keer hallucineren en trippen heb ik dan ook meteen de stekker voor mij uit het project gehaald.
Ik ben ontzettend trots op mezelf omdat ik voor mezelf bewezen heb dat ik een hoop aan kan en zelf de beslissing heb kunnen nemen om ermee te stoppen.
De geest is ontzettend sterk en dat heeft voor mij duidelijk gemaakt dat wanneer je een sterke geest hebt je de grootste ellende aankan.
Mijn buurmannen Rene, Kevin, de Jeffrey's, Patrick, Jeroen, Pleun en begeleiders Hanna en Roderick zullen me nog lang bijblijven.
Net als de EHBO crew (JP moet een liedje zingen!!), de BNN crew en de 101TV crew.

Wanneer is de laatste keer geweest dat je iets voor de eerste keer hebt gedaan?
Bij mij op Donderdag 29 September.

maandag 19 september 2011

Tenenkrommend Indie

Wil je als beginnen bandje door breken typeer jezelf dan als indie band en je wint de harten van 90% van de journalisten en promoters.
Sla een willekeurig muziek blad of festival krant open en je struikelt over de indie bandjes, beinvloed door de hipste bands en moeilijke namen.
Net als de gemiddelde Nederlandse B artiest zijn ook de indie bandjes vervangbaar, gemiddeld met een levensduur van maximaal 2 jaar tenzij dat de redactie van DWDD je oppikt en je nog een extra jaar kan teren en de Nederlandse poppodia langs kan gaan wanneer de programmeurs elkaar als apen nadoen en weer de hipste band van het moment wegzetten voor het kritische Studio Brussel luisterend publiek.
Eenheidsworst is het, zichzelf profilerend als muzikaal geniaal en vooral erg moeilijk kijkend, het liefste met een skinny jeans een een weelderige lok over 1 oog.
Ik trap er niet in, van die tenenkrommende synthpop zo plastic als wat.
"Come on barbie let's go party" is net zo nep als de gemiddelde DWDD band, geef mij maar eerlijke rechtdoorzee muziek, hoe moeilijk of hoe simpel dan ook.

vrijdag 9 september 2011

HipHoppend Nederland op zijn achterste poten

Naast de aardbeving is de avond van 8 September de geschiedenis ingegaan als de eerste aanzet tot de absolute neergang van hiphop in Nederland.

RTL5 zond de eerste aflevering uit van Holland In Da Hood; "Acht Nederlandse polderrappers hebben hiphop door hun aderen stromen, maar zijn voor hun gevoel op de verkeerde plaats geboren."
Alsof je naar extended version van "Offspring's Pretty Fly For A White Guy" zat te kijken, tenenkrommend en half hiphoppend Nederland zat dan ook met plaatsvervangende schaamte naar de TV te staren met een duim op de telefoon om maar snel de mening op Twitter te ventileren.
De neergang van hiphop in Nederland is ingezet en hiphoppend Nederland voelt zich en masse in het hemd gezet door de makers van dit TV programma.
Maar ga eens met open vizier naar een groot hiphop feest (zoals die laatst in Amsterdam) en je zult je verbazen over het grote percentage "Holland In Da Hood" rappers, wiggers en suri's en antillianen die denken in South Central te wonen.
Holland In Da Hood is een extreme uitvergroting van de hiphopscene in Nederland zoals Oh Oh Cherso die was voor feestende jongeren in Chersonissos en Lloret de Mar.
G-Low kan door het leven gaan als de limburgse rap versie van Jokahtjuh, uitstekende typecasting van de makers.
Holland In Da Hood staat tot hiphop als Voetbalfans staat tot de gemiddelde voetbalsupporter.

"Rappaz R.N. Dainja", kom op zeg, maak je niet druk en duik in je backpack voor die nieuwe Elzhi tape.

donderdag 17 december 2009

Mijn favoriete albums van 2009

2009 was een muzikaal jaar met 1 groot dieptepunt zonder al te veel muzikale hoogtepunten, okay, enkele remixen en producties van mezelf met Cor Fijneman onder het Dunugoz Vs Tha Roofas alias waren te gek, de maandelijkse mixen de lucht in slingeren was leuk om te doen, maar er sprongen niet echt optredens en albums uit die ik me jaren hierna nog ga herinneren (en dit jaar was ik vaak bob, dus daar kan het niet aan liggen). Toch waren er enkele albums die ik in een lijstje wil proppen.

Dizzee Rascal - Tongue N' Cheek
Door velen verguisd omdat de echte grime eruit is, maar Tongue N' Cheek is een subliem party album met Bonkers al dé track waar niemand omheen kon dit jaar, een absolute partykraker die door dj's uit verschillende stijlen in verscheidene remixen menig aan het dansen heeft gebracht.
Een andere track, Dirtee Cash bracht herinneringen terug uit eind jaren 90.
Verschillende producers werden in contact gebracht en dit maakt het album boeiend voor mij.
Absoluut 1 van de leukste albums dit jaar.

Dub Pistols - Rum & Coke
Een act die door heel weinig mensen wordt (h)erkend, maar voor mij al jaren een waar ik blij van word.
Het album Rum & Coke is typisch engels met lekker wat featurings, Rodney P. is echt heerlijk op Back To Daylight en Ganja, jammer dat dit geen echte zomerhits zijn geweest.
She Moves met TK had zo op een Delinquent Habits album kunnen staan, muzikaal gezien zeer zeker!
Six Months met Gregory Isaacs en de sample van UB40 (I got you baaaaabe) brengt de zon in huis.

La Coka Nostra - A Brand You Can Trust
Voor mij samen met Blakroc met mijlen voorrang het beste hiphop album van het jaar, niet in de laatste plaats door de rhyms van Everlast.
De man die met dit album weer bewijst 1 van de meest constante rappers te zijn de laatste 20 jaar.
Waar andere old school mc's verzanden in keeping it real, maar niet meer boeien heeft Everlast sinds Rhyme Syndicate altijd vette platen afgeleverd.
Met Ill Bill, Danny Boy (ook ex House Of Pain), Slaine en Dj Lethal (ex House Of Pain en Limp Bizkit) is La Coka Nostra ruige, donkere, maar opzwepende hiphop.
Typische white boy hiphop? Vast wel, maar I Don't Give A F***!

Pendulum - Live At Brixton Academy
1 van de echte ontdekkingen voor mij dit jaar.
Ik kende wel flink wat tracks van Pendulum, maar na hun optreden met o.a. Metallica en Slipknot op Sonisphere was ik meteen fan.
De energie maakt de band meer dan een reguliere drum n bass band, alles wordt live ingespeeld op de meest rare instrumenten en vanaf de eerste seconde knalt de energie uit de speakers.
Het album is opgenomen in de legendarische Brixton Academy (eerder nam Motorhead daar een legendarisch live album op) en neemt je gelijk helemaal mee.
Dat Pendulum niet op een groter festival staat in Nederland (lees iets laagdrempeliger festival) is me een raadsel, want ze stijgen The Prodigy zo naar de troon.
De cover van Metallica's Master Of Puppets in een drum n bass jasje is supervet en hun remix van Voodoo People neemt je zo een nat veld vol springende mensen in (kippevel!!!).
Als je drum n bass fan bent, Tarantula gewoon SNOEIhard opzetten!
Als je van energieke muziek houdt, kopen!!

Prodigy - Invaders Must Die
Ik had een echt, "daar zijn ze weer" gevoel toen ik Invaders Must Die luisterde.
Old school breaks, acid piano's en maffe samples.
Hits heeft het opgeleverd met Omen, Take Me To The Hospital en Warriors Dance (met een sample van Addis Posse - Let The Warriors Dance uit 1989) maar echt doorgebroken lijkt het niet te zijn.
Ik had graag gezien dat het echt tot een rave revival had geleidt.
Qua dance 1 van de beste albums van het jaar naar mijn mening.

Steel Panther - Feel The Steel
Metal is back!
Een hele dikke vette knipoog, maar zo supervet uitgevoerd.
De titels Eatin' Ain't Cheatin, Stripper Girl, Fat Girl en Death To All But Metal spreken voor zich.
80's glam metal in de puurste vorm en ze nemen flink wat bands op de hak; Party All Day is een regelrechte verwijzing naar Bon Jovi's cheesy geluid.
Dit album luister je met een glimlach in je strakke panterlegging en foute metal pruik op.
De make up laat ik liever achterwege, maar ik schreeuw inmiddels wel bijna alle teksten mee.

Chase And Status - More Than A Lot
Sub Focus bracht een subliem drum n bass album uit dit jaar, maar toch vind ik Chase And Status' album More Than A Lot beter, misschien wel door 1 van de weinige niet Drum n Bass nummers op het album, Against All Odds (met Kano).
Van t heerlijke sferische Hurt You tot het zagende Smash TV, het album boeit me nog altijd, zo muzikaal hoort drum n bass te zijn.
Running met de sample van Michael McDonald is een supervage dubstep 80's synth crossover die, wanneer deze door bv Kanye was gemaakt een dikke hit was geweest.
Een afwisselend supervet album.

Wat aanvullingen:
De grootste tegenvallers:
Rakim en GrandMasterFlash
Niet te missen drum n bass platen:
Sub Focus - Rock It
EZ Rollers - Here I Am (Basher Remix)
Mixtapes die je moet hebben
Sean Price - Kimbo Price (thanks Sheer)
Jazzy Jeff - He's The King, I'm The Dj
The Flexican - Op Volle Toeren
Term die in 2010 moet verdwijnen
Te gek indie bandje die zijn ding doet.